Rozdział VI

            Rozdział ten dedykuję mojemu Ukochanemu,

który wspiera mnie w pisaniu tej historii

i służy dobrą radą.

– Stary, nie rozumiem cię. – Ciemnoskóry mężczyzna pokręcił z niedowierzaniem głową i z impetem odstawił kufel z piwem na barze.

– Kto ci naopowiadał, że coś od niej chcę? – warknął James, poprawiając się na wysokim stołku. –  Po prostu fajnie mi się z nią gada.

Bar, w którym James spędzał wolny wieczór znajdował się na obrzeżach kampusu Uniwersytetu Richmond. Lokal ten – lub spelunka, jak niektórzy zwykli  mawiać – w większości przyciągał brać studencką i wykładowców, choć również wzorowe matki i żony mogły tutaj odnaleźć swoich, pragnących oderwać się od szarej rzeczywistości, mężów sączących kolejne tanie piwo. W Bubba’s bar & grill zawsze leciała głośna, nowoczesna muzyka, a w powietrzu wyczuwało się mieszaninę nieprzyjemnych i drażniących nos zapachów – przede wszystkim królowała tam ostra, dusząca woń dymu papierosowego i często rozlewanego alkoholu.

James wraz z przyjaciółmi siedział na końcu niezbyt długiego baru w głównej części lokalu, na której ścianach przeważała surowa czerwona cegła. Beznamiętnie wpatrywał się w zawartość swojego kufla, obracając go powoli w dłoniach.

– Żartowałem z tym łóżkiem! – Spojrzał poważnie poważnie, robiąc obronny gest dłońmi jakby się bał, że za chwilę ze strony rozmówcy może nadejść cios. – Chyba że… – rzucił, szturchając Jamesa w prawy bok.

– Daruj sobie, Nate, i może już się lepiej nie odzywaj – warknął, wychylając resztkę napoju. – Poproszę jeszcze jedno – zwrócił się do uśmiechniętej barmanki.

Słysząc słowa klienta, kobieta przestała układać butelki z alkoholami i odwróciła się. Sięgnęła po pustą wysoką szklankę i odstawiła ją na bok. Z niskiego blatu wzięła czyste szkło i upewniwszy się, czego sobie życzy, z lodówki wyjęła zieloną butelkę.

– Na zdrowie! – Postawiła przed nim kolejnego, drugiego już budweisera i zalotnie zatrzepotała długimi rzęsami.

– Dzięki, Naomi – odpowiedział, podnosząc oszroniony kufel do ust. – Niepotrzebnie wam o tym mówiłem – zwrócił się do przyjaciół, którzy z zaciekawieniem przyglądali się odchodzącej kobiecie.

– Jimbo, Jimbo, my sobie z ciebie żartujemy, a ty to tak na poważnie bierzesz.

– Właśnie, właśnie – zawtórował Victor. – Zaraz wrócę, a wy się tutaj nie pozabijajcie – zapowiedział, oddalając się w kierunku toalet umieszczonych w wąskim korytarzu.

– Nate – James warknął do rudowłosego kolegi – kiedyś nie wytrzymam i w końcu oberwiesz, serio. A poza tym nic wam do tego, czy się z nią umówię.

– Dobra, dobra! Ale jesteś drażliwy. Skoro nic nam do tego to po cholerę nam o niej opowiadałeś? – Nate wstał, wskazując palcem na wolne rzutki. – Zagramy jak Vic wróci?

James przez chwilę uważnie przyglądał się szczupłej, wręcz wychudzonej, twarzy Nate’a. Miał rację i on o tym doskonale wiedział, chociaż nie chciał tego przyznać. Po co mówił im o znajomości z Cassie, skoro nie chciał znać ich zdania na ten temat?

– Wiesz, że życzę ci jak najlepiej, bracie – rzekł z powagą w głosie, wycierając wierzchem dłoni usta. – Hej, słodziutka – krzyknął do Naomi, która szła w ich stronę z pełną tacą brudnych szklanek. – Dasz mi jeszcze jednego? – Uniósł w jej stronę niską szklaneczkę do szkockiej. – I dorzucisz swój numer?

– Jasne. I przepraszam, ale nie - odpowiedziała, kręcąc głową. – Jeszcze raz szkocka?

– Stary, odpuść sobie w końcu – zaśmiał się James, z rozbawieniem obserwując złość malującą się na twarzy kumpla. – Który to już raz dostałeś kosza?

– Trzeci – wtrąciła Naomi, stawiając przed mężczyzną alkohol. – Przypominam też, że masz dziewczynę – zwróciła się z uśmiechem do zawstydzonego rudzielca.

Nate obserwował ze złością oddalającą się kelnerkę.

– Jak ty to robisz, że one wszystkie chcą z tobą gadać i w ogóle? – zapytał zaskoczony.

– Jestem miły – odpowiedział z rozbrajającą szczerością w głosie. – Poza tym Naomi czasami spotykam w bibliotece i rozmawiamy o jej studiach.

– O czyich studiach? – wtrącił Victor, podchodząc do baru. – Świetnie! Nie pozabijaliście się! - Klasnął z dziecięcą radością w dłonie i usadził się ponownie na swoim miejscu.

–  Czasami się zdarza – zaśmiał się James, przewracając oczami. – Zagramy w rzutki?

– I znowu skopie nam tyłki! – jęknął Nate, podnosząc się z lekko obdartego stołka.

– James, opowiesz nam coś więcej o tej dziewczynie?

– W sumie… – zawahał się – to nie wiem… – mruknął, rzucając do okrągłej tarczy oddalonej o dwa metry.

– Staary – sapnął Nate – wiesz, co robi? Uczy się albo przynajmniej pracuje?

– Jimbo? – Victor spojrzał pytająco na przyjaciela i poklepał go po plecach. – Co o niej wiesz?

James nie odpowiedział. Przez dłuższą chwilę obserwował grę na stole bilardowym kilka metrów dalej. Zastanawiał się nad pytaniem Victora: Co o niej wiesz? Właśnie, co wie o Cassie? Tak naprawdę niewiele znał szczegółów o swojej nowej znajomej z internetu - widział kilka jej zdjęć, które umieściła na swoim profilu. Kilkakrotnie mówiła mu, że tworzy projekty i zawodowo zajmuje się aranżacją wnętrz. Nie był tylko pewien, czy tylko dekorowanie cudzych domów wchodzi w zakres jej obowiązków. Ale co jeszcze o niej wie?

Niewiele. Bardzo mało. Były to jedynie szczątkowe informacje.

Cassie za wiele o sobie nie pisała. Co lubi robić w wolnych chwilach? Jakie są jej ulubione dania? Jakie książki lubi? Czy ma swój ulubiony serial? Chciał wiedzieć o niej wszystko. Od początku wydawało mu się, iż mają ze sobą dużo wspólnego i, pomimo niewielkiej różnicy wieku, nadają na wspólnej fali. Wydawało mu się, że ją zna.

– Nate, wyluzuj trochę – syknął ze złością do kolegi, kręcąc głową. – James, nie wkurzaj się na nas. – odezwał się Victor ze szczerą troską w niskim głosie, oddając strzał lotką w okrągłą tarczę.

Trafił w sam środek, zgarniając przy tym pięćdziesiąt punktów. Kolejny rzucał Nate, którego lotka odbiła się od tarczy i cicho pod nią upadła. James swoim rzutem zarobił sześć punktów.

– Dobra, nie było tematu – rzucił w końcu Nate, pakując do ust kilka długich belgijskich frytek.

– I to mi się podoba! Gramy! – krzyknął Victor, klepiąc Jamesa przyjacielsko po plecach i półszeptem dodał:  – pogadaj z nią – powiedział cicho, by tylko on usłyszał jego słowa.

Grę w lotki wygrał Victor, co oznaczało, że rachunek za wieczór płacą jego koledzy. Z dziką radością obserwował Nate’a i Jamesa, którzy rozliczali się z Naomi za rzutki, napitek i gigantyczną porcję frytek. Rzutki, po tych kilku latach znajomości, stały się cotygodniową tradycją.

– Dzięki za grę, chłopaki! – powiedział Victor, żegnając się mocnym uściskiem. – Muszę podejść jeszcze do biblioteki. Widzimy się później! – krzyknął, oddalając się.

– Kujon! - wrzasnęli jednocześnie.

– Nie jesteś na mnie zły? – Nate zwrócił się do Jamesa, kiedy wracali przez kampus do akademika. – Wiesz, że ja sobie żartuję?

– Zły to jestem, że znowu nas ograł – zaśmiał się, próbując zmienić temat. – Ograł nas czwarty czy piąty raz z rzędu!

– Szósty. Szósty raz nas ograł.

James wzruszył ramionami. Ucieszył się, że Nate nie zagadywał go więcej o Cassie.

Kiedy drzwi do pokoju numer 405 na czwartym piętrze zamknęły się, James z impetem klapnął na swoje łóżko, które stało pod jednym z okien. Rozłożył się wygodnie i z szuflady biurka wyjął niewielkich rozmiarów laptopa. Ułożył się wygodnie i zaczął przeglądać pocztę elektroniczną. W niemałym zdziwieniu, ze złością zacisnął usta i przez dłuższą chwilę przyglądał się głównemu folderowi poczty. Miał prawie sto nieodebranych wiadomości, które w większości były nic nie wartymi reklamami, które tylko zawalały konto. Muszę zrobić z tym porządek, pomyślał, usuwając kolejne super-hiper-ekstra oferty. Kiedy, po kilkunastu dobrych minutach, uporał się z czyszczeniem skrzynki, zerknął, czy Cassie jest dostępna.

[28.10.2016]

James: Cześć! Co u Ciebie słychać?

Nie odpisała. Nie było jej. Zastanawiał się, co mogła robić w piątkowy wieczór; być może była na randce w eleganckiej restauracji z jeszcze elegantszym mężczyzną albo świetnie bawiła się na klubowej imprezie ze swoimi przyjaciółkami.

Kątem oka spojrzał na Nate’a, który zaciekle próbował wygrać bitwę w grze na konsoli.

– Jak ci idzie? – zagadnął James. – Kim walczysz?

– Kung Lao - odpowiedział szybko, nie odrywając wzroku ze średniej wielkości telewizora.

– Znowu Pan Wong? – zaśmiał się. – I przegrałeś!

– Stary, jesteś taki mądry? To proszę, graj teraz ty! – krzyknął, wciskając joystick zaskoczonemu koledze.

James usiadł wygodnie na podłodze, opierając się plecami o łóżko, na którym siedział kolega. Wybrał losową postać. I zaczęła się zaciekła bitwa. Nate z zaciekawieniem wpatrywał się w obraz; kiedy postać Jamesa dostawała lanie, śmiał się, co wprawiało materac łóżka w lekkie drganie. Radosny śmiech i wibracja przeszkadzały Jamesowi w skupieniu się.

– Przestań się tak śmiać bo zaraz przegram!

Nate rozłożył się wygodnie na miękkiej pościeli i za zgodą kumpla, wziął laptopa, by zerknąć na terminy zaliczeń u jednego z profesorów.

James wygrał już drugą walkę z kolei. Wzruszył ramionami, uśmiechając się głupkowato. Z przekąsem w głosie stwierdził, że nie rozumie, czemu ta gra sprawiała Nate’owi tyle trudności. Była bardzo łatwa, wystarczyło tylko wcześniej sprawdzić kombinacje przycisków i kilka z nich zapamiętać.

– Jeszcze nie skończyłeś tego projektu dla Limana? Wiesz, że się wkurzy?

Nate spojrzał na żółtą karteczkę przyklejoną w lewym górnym rogu wyświetlacza. James lubił notować i zapisywać wszystkie ważne informacje na karteczkach samoprzylepnych a potem je przyczepiać w różnych miejscach. Jego kolegów takie obklejanie bardzo denerwowało i często to komunikowali. Nate wpadł nawet na pomysł, by te ważne sprawy – bo kupno nowej pasty do zębów jest jedną z nich – przyklejać na ramę łóżka. Niestety to nie pomogło.

– Mam jeszcze czas – jęknął, odkładając joystick na miejsce. – A ty mi nie matkuj jak Vic. – Wycelował oskarżycielsko wskazujący palec w stronę kolegi.

– Tak, do poniedziałku.

– Ocena i kontrola inwestycji, kto wymyślił tak beznadziejny przedmiot… – westchnął ciężko.

Nate przeglądał na laptopie repertuar pobliskiego kina, chciał wybrać jakiś film i zaprosić na randkę swoją dziewczynę, z którą spotyka się od niespełna dwóch miesięcy. Co parę minut przerywał Jamesowi lekturę, aby zapytać, co sądzi o kilku filmach. James nerwowo zbywał kumpla, odpowiadając półsłówkami z nadzieją, że zabawa w pytania mu się znudzi.

– Ej, a to? W dniu swoich dziewiątych urodzin, Louis Drax, którego od zawsze prześladował niewytłumaczalny pech, w wyniku tajemniczego wypadku zapada w głęboką śpiączkę¹. – przeczytał fragment opisu.

– Jeszcze raz zadasz mi jakieś pytanie, to zabiorę ci tego kompa! Daj mi, człowieku, czytać.

– Dobra, czyli mam nie mówić, jak napisze do ciebie Cassie? Bo napisała… – powiedział z satysfakcją, obserwując minę kumpla.

– Dawaj laptopa! – Poderwał się z miejsca i wyciągnął rękę po swój sprzęt. – Dawaj – powtórzył.

– Staary, żartowałem – zaśmiał się, wycierając napływające do oczu łzy jakby opowiedział najlepszy w życiu żart.

James ze złością pokręcił głową i strzelił Nate’a w tył głowy. Nigdy, odkąd się znają, nie przepadał za jakiego niskiego lotu żartami. Poznali się na pierwszych zajęciach cztery lata temu, kiedy to rudzielec popisowo spóźnił się na pierwszy i najważniejszy wykład z prawa finansowego. Początkowo byli w stosunku do siebie nastawieni niechętnie. Zmieniło się to, kiedy James poprosił o przeniesienie do innego pokoju. Jego nowym współlokatorem  został nielubiany Nathaniel i jeszcze jeden nastolatek, który od razu wzbudził w nim sympatię – Victor. Po kilku tygodniach dzielenia pokoju, chłopcy doszli do porozumienia i zakopali wojenny topór. James początkowo zaprzyjaźnił się jedynie z Victorem Frewinem i to z nim spędzał większość czasu, rozmawiał o dziewczynach, czy opowiadał o swoich problemach. Dopiero później, kiedy bardziej poznał Nathaniela Howarda dał i jemu szansę.

– Powinieneś sobie znaleźć jakieś hobby – syknął z przekąsem James, usadawiając się ponownie na swoim łóżku. – Poważnie mówię.

– Mam dziewczynę.

– To nie hobby. No nie wiem… zacznij zbierać znaczki – zaproponował po chwili namysłu. – I daj mi już spokój!

James spod poduszki wyjął słuchawki, podłączył je do odtwarzacza muzyki i ponownie zanurzył się w lekturze labiryntu kości².

Czterdzieści minut później drzwi wejściowe otworzyły się z głośnym skrzypieniem i do pokoju wpadł przemoczony Victor. Przeklinając cicho, wparował do łazienki, porywając wcześniej wiszące na oparciu krzesła ciuchy.

– Nienawidzę tej pogody! – krzyknął wychodząc chwilę później z łazienki.

– Ale jest ciepło, więc nie marudź. Oglądałem pogodę i w innych częściach kraju jest już zimno – Nate ziewnął, patrząc na kręcącego się kolegę. – Przestań tak łazić. Przeszkadzasz mi!

– Jesteśmy w Wirginii, tu jest ciepło!

Victor pokręcił ze złością głową i popukał się palcem w czoło, mówiąc coś, co brzmiało jak: zacznij w końcu coś robić a nie się obijasz! Tak, ten chłopak zdecydowanie zaliczał się do grona ciężko pracujących na swój dyplom studentów.

– Jimbo! – krzyknął Nate.

Na pulpicie komputera pokazała się chmurka z wiadomością. James ze złością podniósł głowę i spojrzał na kolegę. Nate uśmiechnął się złośliwie i przeczytał głośno tekst: Cześć, już jestem. Musiałam załatwić kilka spraw. Co słychać? Kiedy usłyszał treść tego, co napisała Cassie, uśmiechnął się na myśl, iż nie zignorowała go. Machnął ręką w stronę laptopa, którego Nate już mu podawał, mówiąc, że odpisze jej z komórki. Obaj mężczyźni – Victor i Nate – wymienili porozumiewawcze spojrzenia i wrócili do swoich spraw.

[28.10.2016]

James: Cześć! Co u Ciebie słychać?

Cassie: Cześć, już jestem. Musiałam załatwić kilka spraw. Co słychać?

James: Myślałem, że poszłaś imprezować. Czytałem właśnie a Tobie jak minął dzień?

Cassie: Był ciężki, męczący i zdecydowanie za długi! Mnóstwo spotkań z klientami, kilka nieudanych castingów… No, ale nieważne… co czytasz? I jak Tobie minął dzień?

James: Bardzo Ci współczuję! Ale już weekend, więc trochę odpoczniesz! Castingi?

Cassie: Tak! Na sekretarkę i potrzebuję kogoś za koleżankę. Jest architektem… Chyba nie chcesz tego słuchać! Same nudy!

James: Jasne, że chcę! Czemu tak pomyślałaś? Chcę Cię poznać!

Cassie: Bo to wydaje się takie nudne… Opowiadaj lepiej, jak idzie nauka.

James: Nie no, materiał opanowany! Znajomy ojca czasami mi pomaga jak mam z czymś problem.

Cassie: To świetnie. Ja nie miałam tyle szczęścia. A czym się zajmuje Twój ojciec?

James: Jest rzecznikiem w banku. Nuda…

Cassie: Czy ja wiem. Jak dla mnie, ciekawe. I fajnie, że z pierwszej ręki możesz czegoś się dowiedzieć.

James: Nie do końca. Moi starzy są prawnikami. To znaczy ojciec zmienił posadę i teraz pracuje w banku bo, jak to stwierdzili, pojawił się konflikt interesów…

Cassie: Ciekawe, że nie chciałeś iść w ich ślady…

James: Chciałem, ale zawsze ciągnęło mnie do czegoś innego, a oni też aż tak nie nalegali.

Cassie: To świetnie, że nie namawiali Cię na zmianę! To dobrze o nich świadczy.

James: Chociaż pod tym względem mam u nich spokój. Wkurzają mnie i to nie wiesz jak bardzo!

Cassie: Mogę się jedynie domyślać. Mimo wszystko fajnie, że masz z nimi dobry kontakt.

James: Taaak. A jak to wygląda u Ciebie?

Cassie: Dłuższa historia i chyba nie na dzisiejszy wieczór.

James: Nie nalegam. A jak Tobie mija wieczór, Cassandro?

Cassie: Mam ochotę wywalić komputer przez okno! Zalałam sobie dziś laptopa w pracy, przez co będę musiała od nowa robić szkic bo nic nie udało się odzyskać. A miałam jechać do siostry...

James: Nie może być aż tak źle! Dużo miałaś zrobione? Gdzie mieszka Twoja siostra?

Cassie: Dużo i nie… Miałam już zrobione rozmieszczenie mieszkania z całymi swoimi pomiarami i innymi takimi… Chyba nie chcesz o tym czytać.

James: Jasne, że chcę! Czemu tak pomyślałaś?

Cassie: Ale masz szczęście bo chyba po weekendzie będę musiała pojechać do Richmond…

James: To super! Jest szansa, że dasz zaprosić się na randkę?

No i to byłoby na tyle, pomyślał, odkładając telefon. Po chwili ponownie zalogował się na portal, sprawdzając, co się stało. Miał nadzieję, że jego rozmówczyni zniknęła tylko na chwilę. Obok małego zdjęcia i jej imienia widniała zielona kropka, oznaczająca dostępność. Była, ale nie chciała z nim rozmawiać. Zastanawiał się, czemu tak zareagowała na jego propozycję. Przecież sama do niego napisała na początku miesiąca. Może za szybko zaproponował jej spotkanie?

Oparł głowę o twardy zagłówek i zawiesił wzrok na przeciwległej ścianie. Był na siebie zły.

– Hej, coś tak spochmurniał? – zagadnął go Victor.

– Daj spokój...

– Jimbo, staary – wtrącił się Nate – dała ci kosza?

– Proszę bardzo. Mieliście racje. Jest dla mnie za stara!

– Staary, może zaraz ci odpisze! Poza tym, nie znasz jej! Może jest beznadziejna i gruba? Jak chcesz to pogadam z Caitlyn. Ma kilka fajnych koleżanek. – Nate z radością rzucił swoją propozycję.

– Nie. Serio, Nate, ale dzięki. Zachowałem się jak matoł. Niepotrzebnie proponowałem jej tę randkę.

– Nie bądź na mnie zły – zaczął cicho Victor, obserwując kolegę. – Ale twoja matka i tak nie zaakceptowałaby tej laski. Jest starsza od ciebie o pięć lat i o drugie tyle od Ashley.

– Noo, Vic ma rację. Twoja matka mogłaby być też i jej matką. – Wstał z miejsca, wyprostował plecy i uniósł wysoko głowę, udając panią Breckinridge, rzekł poważnym tonem: – Powinieneś spotkać się z kimś na poziomie. Najlepiej dziewczyną studiującą prawo. A nie z jakąś dziewczynką mieszkającą byle gdzie i pracującą w byle jakim zawodzie. Chyba nie chcesz, żebyśmy z ojcem się wstydzili?

Victor i James spojrzeli na siebie rozbawienie, po czym zatrzymali wzrok na koledze-aktorze i cała trójka wybuchła śmiechem. Przyjaciele Jamesa lubili jego rodzinę i często do nich wpadali na niedzielne obiady. Uważali ich za świetnych ludzi, którzy nie wywyższali się swoim statusem. No… przynajmniej pan Breckinridge był bardziej normalniejszy od swojej małżonki, która często nosiła bardzo wysoko zadartą głowę. Nie była ona złą osobą, po prostu czasami zbyt pochopnie i szybko oceniała niektórych ludzi. Tak na przykład było z czarnoskórym Victorem Frewinem - pani Breckinridge prosiła syna, by ten się z nim nie zadawał - nigdy nie podała powodów, uważała, że chłopak nie jest dla niego odpowiednim towarzystwem. James przeciwstawił się matce i ta w końcu musiała przekonała się do Victora. Początkowo była bardzo uszczypliwa i niezbyt miła. W którejś rozmowie z ojcem kolegi, Victor napomknął o swoich studiach i nastawienie kobiety zmieniło się.

James z ulgą przyjął słowa przyjaciół. Pomylił się co do nich. I to bardzo. Myślał, że będą się z niego nabijać, że zakochał się w trzydziestce. I to poznanej kilka tygodni wcześniej przez internet. A oni… Oni próbowali go pocieszyć, wysuwając przy tym racjonalne argumenty - ma dwadzieścia osiem lat, mieszka gdzieś daleko, ma stałą pracę. A on… studiuje. A ona… zapewne potrzebuje kogoś ustatkowanego.

Czas zapomnieć o Cassandrze Fornely i zająć się naprawdę istotnymi rzeczami. Takimi jak studia.

***

– Nie wierzę – szepnęła, opierając głowę na regulowanym oparciu kanapy.

Jeszcze raz zerknęła na komputer i wiadomość od mężczyzny. Biła się z myślami. Nie wiedziała, co takiego napisała, że chłopak zareagował właśnie w taki sposób. Czyżby nieświadomie dawała mu jakieś znaki? To niedorzeczne! Nic takiego nie miało miejsca. Chciała go jedynie poznać i dowiedzieć się czegoś o nim oraz o jego rodzinie. A teraz? Teraz wydaje się to mało prawdopodobne. Bo jak mu to wyjaśni? Wybacz, że się we mnie zakochałeś. Prawdopodobnie jestem twoją siostrą i chciałam się po prostu upewnić.

Westchnęła ciężko. Wiedziała, że nawaliła. I to bardzo. Teraz będzie musiała to jakoś odkręcić. Tylko jak? I czy to się jej uda? Może powinna posłuchać Adalind i wyłożyć karty na stół? Powiedzieć o swoich podejrzeniach? Czuła, że to wszystko jest już na nic.

Harriett wskoczyła na kanapę do swojej pani i ułożyła się wygodnie na jej nogach, domagając się odrobiny atencji. Ciche miauczenie doprowadzało Cassie do złości. Tylko co da jej denerwowanie się na biednego kota? Położyła lekko dłoń na miękkim futrze i pozwoliła, by jej palce powoli zatopiły się w sierści. Łagodnie głaskała zwierzę, jednocześnie odprężając się - dotyk futra działał na nią łagodząco, podobnie jak ręczne zmywanie naczyń i prasowanie. Ironicznie zaśmiała się w myślach; kiedyś nienawidziła Harriett i zawsze, gdy tylko ją zobaczyła, przeganiała. A teraz wyglądało na to, że się zaprzyjaźniły. To zabawne jak człowiek tak szybko, bez większego trudu, może zmienić nastawienie do zwierzęcia. Wystarczyło zaledwie kilka dni, by Cassie wyciągnęła rękę do Harriett a ta powąchała podejrzliwie dłoń. Być może było to spowodowane śmiercią Dorcas i samotnością w opustoszałym domu.

Po kilku minutach, intensywne pieszczoty znudziły się kotce i z gracją zeskoczyła z sofy, odchodząc w stronę podniszczonego drapaka.

Cassie wstała z miejsca i strzepała z żółtej spódnicy szarą sierść. Luźny kosmyk kręconych włosów wetknęła za ucho i wyłączyła telewizor. Kiedy zgasiła światło na parterze domu, ruszyła schodami do sypialni. Zasłoniła okna ciężkimi, czerwonymi kotarami i włączyła wieżę, z której popłynęła spokojna, nastrojowa muzyka. Z wnękowej szafy wyjęła niewielką czarną walizkę na kółkach i rozłożyła ją na łóżku. Po spakowaniu do środka swetra z ozdobnymi guzikami, eleganckiej czarnej bluzki w kwiaty i dżinsowych spodni, usiadła ciężko na twardym materacu i ukryła twarz w dłoniach. Łzy zaczęły spływały po jej bladych policzkach i gubiły się w bawełnianej koszulce. Jej łkanie zagłuszało cichą melodię, wypełniając pomieszczenie i ciemny korytarz. Bezradnie uderzyła dłonią w łóżko. Nie miała już siły na ukrywanie swoich emocji. Starała się być silna i twarda, ale nie dawała już rady. Za wszelką cenę chciała poznać prawdę o swojej przeszłości, nie patrząc na innych zraniła niewinną osobę. Bo co był winny ten młody chłopak? Prawda była taka, że nieświadomie zabawiła się jego kosztem i zraniła go. Domyślała się, że James coś może do niej czuć - było to dla niej głupie i niedorzeczne - ale jednak tak się stało a ona nic z tym nie zrobiła.

Spojrzała na zdjęcie stojące na nocnej szafce. Uśmiechali się z  niego jej rodzice; nie pamiętała już ani kto, ani kiedy je wykonał. Nie było to dla niej już istotne.

– Czemu mi to zrobiliście – szepnęła, wtulając twarz w poduszkę. – Jak mogliście nie powiedzieć mi prawdy?! Zostawiliście mnie samą! - krzyknęła, strącając przez przypadek dłonią srebrną ramkę.

Zegar wybił północ. Cassie spojrzała na niego nieprzytomnie zaczerwienionymi oczami. Straciła poczucie czasu i nie wiedziała jak długo tak leżała, płacząc i przeklinając świat. Mogła przysiąc, że na krótką chwilę zasnęła.

Odrobinę kręciło jej się w głowie kiedy wstawała. Przelotnie spojrzała na lustro, wyglądała okropnie: miała opuchnięte powieki, czerwone i piekące oczy, spierzchnięte usta oraz rozgrzane, szczypiące policzki. Czuła się i wyglądała fatalnie.

Otworzyła wiszącą nad umywalką szafkę z lustrem i sięgnęła po aspirynę, stojącą na szklanej półeczce. Przemyła twarz lodowatą wodą i połknęła dwie tabletki, mając nadzieję, że do rana przestanie pękać jej czaszka.

Zdjęła z łóżka częściowo spakowaną walizkę i położyła ją na skrzyni, stwierdzając, że resztę potrzebnych rzeczy zapakuje z samego rana. Podłączyła telefon do ładowania i ustawiła alarm na siódmą piętnaście. Niecałe siedem godzin snu, pomyślała ze smutkiem.

_______________________

¹ 9 życie Louisa Draxa.

² Labirynt kości, J. Rollins.