Prolog

Miejski szpital świętego Filipa w Harmonywood od lat słynął z profesjonalnej opieki i wykwalifikowanego personelu medycznego. Dlatego gdy Cassandra Fornely późnym popołudniem znalazła swoją nieprzytomną ciotkę, bez najmniejszego wahania zadzwoniła właśnie tam.

Cassandra nie tylko kojarzyła ten ośrodek z bardzo pozytywnych opinii mieszkańców spokojnego i cichego miasteczka, ale również przez przykre wydarzenia, mające miejsce kilka lat wcześniej, kiedy lekarze przegrali walkę o życie jej matki, która odniosła zbyt poważne obrażenia w incydencie drogowym. W tych niełatwych chwilach otrzymała wsparcie psychologiczne, aby móc uporać się z sytuacją. Do prowadzenia terapii została przydzielona pracująca w świętym Filipie sympatyczna i wyrozumiała psychiatra.

Początkowa współpraca nie była zbyt łatwa ze względu na fakt, iż Cassandra na większości spotkań milczała, niekiedy tylko odpowiadając krótkimi zdaniami. Było jej ciężko otworzyć się przed nieznaną sobie osobą. Nie wiedziała, kim była ta kobieta po drugiej stronie szklanego stolika i jakie mogła mieć intencje. Stworzona przez psychoterapeutkę atmosfera – pełna bezpieczeństwa, szacunku i akceptacji, spowodowała odkrycie się Cassandry pod koniec jednej z sesji. Postanowiła jej zaufać i opowiedzieć o tym, co czuła. Sesja ta była jedną z cięższych. Jeśli nie najcięższych, ponieważ musiała podzielić się wszystkim – swoimi uczuciami, lękami i pragnieniami. W trakcie każdego kolejnego spotkania odsłaniała się coraz bardziej i coraz chętniej rozmawiała o tym, co dzieje się w jej życiu.

Adalind – młoda rezydentka oddziału psychiatrii bardzo szybko zdobyła zaufanie swojej pacjentki. Relacja jaką stworzyły – początkowa między terapeutą a pacjentem –  przerodziła się w przyjaźń. To właśnie ona odwiodła Cassandrę od zamiaru opuszczenia miasta i zasugerowała, by ta zamieszkała ze swoją krewną. Ciotka bez cienia zawahania pochwaliła zaproponowany pomysł. Mieszkała sama, i jak z uśmiechem na twarzy stwierdziła, na stare lata przyda się towarzystwo, bo z kotem to można pogadać, ale wśród sąsiadów można wyjść na wariata.

***

Dzień, w którym Cassandra odnalazła ciotkę, nigdy nie powinien nastąpić...

Tego dnia planowała, choć na chwilę, odciąć się od nawału obowiązków. Te kilka wolnych godzin chciała poświęcić na naładowanie baterii po ciężkim okresie, wspólną kawę i obiad z ciotką, na który od tak dawna nie było czasu. Z samego rana, uzbrojona w listę zakupów, ruszyła spokojnym krokiem w stronę pobliskiego sklepu. Idąc, zalanym słońcem chodnikiem, układała sobie w głowie plan dnia. Z uśmiechem rozejrzała się po okolicy, rozkoszując się zapachem kwiatów i czystym, błękitnym niebem. Od śmierci rodziców rzuciła się w wir pracy, zapominając przy tym o sobie i własnych potrzebach. Pracowała po kilkanaście godzin na dobę i praca stała się jej życiem. Czymś, czym mogła załatać powstałą przed laty dziurę.

Zdumiona zauważyła, że droga do sklepu minęła jej niespodziewanie wolno. To była kolejna pozytywna rzecz w tym dniu – nie musiała się nigdzie śpieszyć. Takich spokojnych chwil powinno być więcej, pomyślała. Załadowanie koszyka potrzebnymi produktami, zajęło jej zdecydowanie więcej czasu niż zazwyczaj. Kiedy stała już w kolejce do kasy, usłyszała cichą melodyjkę, upchniętej gdzieś na dnie skórzanej torebki, służbowej komórki. Z irytacją wymalowaną na twarzy, ignorowała kilkuminutowe dobijanie się. Ktoś koniecznie chciał się z nią skontaktować. Teraz. Już. Natychmiast. Miała świadomość, że osoba, która tak uparcie dzwoniła, na pewno zostawi wiadomość na poczcie głosowej. Cassandra po raz kolejny pożałowała nieskasowania poczty.

Po wyjściu ze sklepu postanowiła odsłuchać nagranie: „Cześć, Cassie z tej strony Rachel. Bardzo przepraszam, że dzwonię na ostatnią chwilę, ale niezbyt dobrze się czuję i nie dam rady przyjść dziś do pracy. Mam nadzieję, że nie zepsułam ci planów. Zadzwoń do mnie jak odsłuchasz wiadomość. Buziaczki”. Buziaczki, buziaczki, pomyślała ze złością, kręcąc głową. Westchnęła głęboko i szybkim ruchem wybrała numer koleżanki. Nie musiała długo czekać na odpowiedź po drugiej stronie aparatu:

– Cześć, Cassie. – Usłyszała ciche powitanie, przerywane szybkimi pociągnięciami nosem.

– Posłuchaj, nie mogę dziś za ciebie przyjść do pracy – wyrzuciła z siebie jednym tchem, mając nadzieję, że jej głos brzmiał stanowczo. – Co się stało? Wszystko w porządku? – dodała po dokładniejszym wsłuchaniu się w odgłosy dochodzące z komórki. – Rachel?

– Przepraszam, ale tym razem to naprawdę coś ważnego. – Rachel ponownie pociągnęła nosem. – Wiem, że miałaś plany, ale nie miałam do kogo innego zadzwonić – powiedziała cichym, drżącym głosem.

– Co się stało? Mów, co jest grane – zażądała twardo, wchodząc do ogrodu przez lekko skrzypiącą furtkę. – Rachel? Jesteś tam? – spytała, ściągając niebieskie, sportowe buty i skierowała się w stronę kuchni. – Przyjdę dziś za ciebie. Ale niech to będzie ostatni raz. Dobra? – westchnęła zrezygnowana, stawiając zakupy na kuchennym blacie.

– Przepraszam, nie słyszałam co mówiłaś. Możesz powtórzyć? – poprosiła, tłumiąc płacz.

– Powiedziałam, że przyjdę dziś za ciebie do pracy. A potem, może – zawahała się na chwilę, dodając: - może wpadnę do ciebie i pogadamy? – Zaproponowała.

– Dziękuję ci! Jesteś kochana! – Usłyszała zakłopotany głos koleżanki. – Naprawdę ci dziękuję.

– Nie ma sprawy. Przepraszam, ale muszę już kończyć.

I teraz nastał ten moment, w którym musi oznajmić ciotce, że niestety, ale ich wspólny obiad się nie uda. Złapała powietrze w płuca i ze świstem je wypuściła, wchodząc do oświetlonego, jasnego salonu, w którym unosił się zapach gorącej herbaty i świeżego placka żurawinowego. Ciotka Dorcas, jak zwykle, siedziała w głębokim fotelu, pogrążona w kolejnej lekturze. Bura kotka spokojnie spała na jej kolanach. Zaabsorbowana, nie zauważyła nawet, jak jej siostrzenica usiadła lekko na oparciu fotela, zganiając przy tym zaspane zwierzę.

– Już jestem – zaczęła niepewnie, spoglądając na uśmiechniętą twarz kobiety. Była bardzo podobna do swojej siostry.

– Wiem, co chcesz powiedzieć, kochana. – Cassandra spojrzała ze zdziwieniem na ciotkę, która powoli podniosła się z zajmowanego wcześniej miejsca. – Będziemy musiały przełożyć nasze plany, prawda? – spytała, odkładając książkę na jesionowy stolik.

– Mam nadzieję, że nie jesteś o to zła? – spytała, zerkając na zegarek. – Wypadła mi nagła sprawa w pracy. Ale może uda mi się być wcześniej, to chociaż zjemy wspólnie kolację albo zagramy w karty? – zaproponowała z uśmiechem.

– Rozchmurz się! – powiedziała, podając siostrzenicy talerzyk z plackiem. – Zjedz i leć już! Szybciej zaczniesz, to szybciej skończysz.

– Dziękuję, ciociu! Jesteś kochana.

***

Pozostała część dnia upłynęła Cassandrze pod znakiem podpisywania umów i odbierania telefonów od potencjalnych klientów. Zastanawiała się, kiedy w tym wszystkim przejęła również rolę sekretarki. W myślach podziękowała Rachel za jej dokładność i profesjonalne podejście do obowiązków zawodowych. Wszystkie akta, dokumenty, notatki i różne papiery miały swoje miejsce. Nic nie było pomieszane. Po szybkim zerknięciu w harmonogram dnia, z ulgą stwierdziła, że w plannerze zapisane jest tylko jedno spotkanie, dotyczące wykończenia domu jednego z klientów. Cassie lubiła swoją pracę. Biuro jej firmy znajdowało się na parterze niewielkiego budynku usługowego w ścisłym centrum Harmonywood.

W międzyczasie dostała wiadomość od Rachel, że musi odwołać dzisiejsze spotkanie i, że serdecznie zaprasza następnego dnia i wszystko jej wyjaśni. Dla Cassie była to dobra wiadomość, ponieważ będzie wcześniej w domu. Wszystko wskazywało na to, że pracę, jak rzadko kiedy, skończy wcześniej. Musiała jedynie doszlifować projekt oraz wysłać kilka e-maili do podwykonawców z ostatnimi szczegółami.

Gdy Cassandra zaparkowała samochód przed jednym z domów przy Cold Spring, z uśmiechem minęła skrzypiącą furtkę i ruszyła entuzjastycznie kamienną ścieżką, prowadzącą do frontowych drzwi. Dróżka ciągnęła się pomiędzy pięknie pachnącymi rabatami kwiatów i szeregiem niskich róż.

Po wejściu, zaniepokoiła ją wszechobecna cisza, przerywana jedynie donośnym miauczeniem kotki. Pośpiesznie skierowała się do salonu, z którego dochodziło pomiaukiwanie. Kiedy stanęła w progu, pędem rzuciła się w stronę nieprzytomnej ciotki. Przy wielkiej biblioteczce, wśród stery różnego rodzajów papierów, pudełek, książek i innych bibelotów, na podłodze leżała nieprzytomna Dorcas, a obok niej niewielki, zdezelowany taborecik. Pod nią znajdowała się średniej wielkości kałuża zaschniętej już krwi. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła było sprawdzenie pulsu. Był słaby. Słaby, ale jednak wyczuwalny. Drżącymi rękoma gorączkowo zaczęła szukać w torebce telefonu, by zadzwonić na pogotowie. Sekundy leciały, a w słuchawce ciągle słyszała sygnał oczekującego połączenia.  Dodzwoniła się. Piskliwy głos w słuchawce oznajmił jej, że pomoc niebawem przybędzie.

Kobieta wychwyciła jej zdenerwowanie i strach. Próbowała uspokoić wystraszoną Cassandrę. Powtarzała jej, że wszystko będzie dobrze. Prosiła, żeby się uspokoiła i nie martwiła się.