Rozdział I

Ciepłe promienie wrześniowego słońca przebijały się przez szare chmury, wpadając przez duże, łukowe okna do jednej z sal domu pogrzebowego, znajdującego się na obrzeżach miasta. Ściany pokoju pokryte były jednolitą tapetą w odcieniu ciepłej karminy, a na dębowych panelach rozłożony został ciemnozielony dywan prowadzący do podestu. Na jego szczycie wystawiona została trumna z ciałem zmarłej, dookoła której poukładane były piękne wiązanki i bukiety przyniesione przez gości. Przy trumnie umieszczono również stelaż ze zdjęciem, obok którego znajdowała się niewielka mównica, z której chętni żałobnicy mogli zabrać głos.

Cassandra stała pod jedną ze ścian w towarzystwie swojej przyjaciółki, która w tym posępnym i ciężkim dniu była niewyobrażalnym wsparciem. Czuła wdzięczność i szczęście, że ma taką osobę jak ona przy sobie. Cieszyła się, że drogi, którymi obie kroczyły połączyły się. Żałowała jedynie tego, że poznały się w dość przykrych okolicznościach. Nieraz i nie dwa rozmawiały o tym, jak relacja pacjent-terapeuta zmieniała się w przyjaźń. Wiedziała, że gdyby teraz odwróciła się do niej, ta otarłaby łzę spływającą po policzku i z uśmiechem na ustach pocieszyła ją.

– Dziękuję, że jesteś tutaj ze mną – szepnęła, rozglądając się po całym pomieszczeniu. – Bez ciebie byłoby mi ciężko to wszystko ogarnąć.

– Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć – odpowiedziała Adalind, uśmiechając się ciepło. – Jak się czujesz?

– Jest mi ciężko. Cholernie ciężko. Ale już jakoś to ogarnęłam. Tylko nadal nie mogę się z tym pogodzić. A najgorsze jest to, że czuję jakby to była moja wina. – Spuściła wzrok, bojąc się potępiającego wzroku Adalind. – Myślisz, że mogłam to jakoś powstrzymać?

– Cassie, nie możesz się tak obwiniać o całe zło tego świata… – Chcąc dodać przyjaciółce otuchy, ścisnęła jej dłoń.

– Nie obwiniam się o zło całego świata – przerwała przyjaciółce ze złością w głosie – obwiniam się o ten wypadek.

– Nie o to mi chodziło. Chodziło mi o to, że Dorcas w każdej innej chwili mogła zabrać się za porządki. Nie możesz się wiecznie o wszystko obwiniać bo inaczej zwariujesz. To był po prostu wypadek i musisz się z tym pogodzić – powiedziała łagodnie, przytulając ją.

– Czuję się znowu jakaś taka… – przerwała na chwilę, wydychając ze świstem powietrze – jak wtedy. Znowu czuję pustkę i nie mogę się z tym pogodzić.

– Musisz się z tym pogodzić. Nie masz innego wyjścia.

Cassie ze smutkiem rozglądała się po dusznym pokoju, w którym zebrana została jedynie garstka zaproszonych gości. Nie chciała zapraszać wielu osób – jedynie najbliższych przyjaciół i rodzinę. Pośród uczestników spostrzegła przełożonego swojej ciotki, jej dobrą znajomą oraz dawno niewidzianą kuzynkę. Czuła do tych wszystkich ludzi ogromną wdzięczność i chciała im podziękować za pojawienie się.

– Witaj, Cassandro. Dzień dobry panno Darring. – Zagadnęła je wysoka, lekko siwa kobieta i wręczyła niewielki bukiecik kwiatów.

– Dzień dobry – odpowiedziały chórem, sztucznie uśmiechając się.

– Bardzo mi przykro z powodu twojej straty – powiedziała ciepło, dodając: – mam nadzieję, że jakoś sobie poradzisz. – Uścisnęła mocno jej dłoń, przyglądając się z ogromnym zaciekawieniem.

– Dziękuję, pani Morris. Też myślę, że będzie dobrze. Ale jest to trudne.

– Tak, tak. Masz rację, moja droga. A powiedz mi, co z Alexą? Bo nie widzę jej – spytała, lustrując uważnie zakłopotaną Cassie.

Pani Morris była największą plotkarą w okolicy. Była jak internetowy portal plotkarski, który ma najświeższe informacje. Zawsze wiedziała wszystko pierwsza. Po wypadku państwa Fornely wymyśliła, że pan Fornely jechał pod wpływem alkoholu i roztrzaskał się na drzewie. Cassie właśnie przez takie wymyślanie nie przepadała za nią i unikała jej. Westchnęła cicho i z najszczerszym uśmiechem, jaki potrafiła wymusić, odpowiedziała spokojnym i opanowanym głosem:

– Niestety Alexa nie mogła się pojawić. – Skłamała, patrząc prosto w mętne oczy starszej kobiety. – Przepraszam panią, ale muszę się czymś zająć. – Wymigała się tak szybko jak mogła i ruszyła przed siebie.

Jak ja nie znoszę tej baby, westchnęła, podchodząc do mównicy. Wszystkie rozmowy ucichły i wzrok zgromadzonych utkwił w Cassandrze. W powietrzu unosił się słodki zapach zmieszanych kwiatów i perfum, który dodatkowo drażnił kobietę. Rozejrzała się po wszystkich i ścisnęła mocniej drewniany pulpit mównicy.

– Dziękuję, że zjawiliście się tutaj – zaczęła, patrząc gdzieś w dal. Czuła ogromny uścisk w sercu. – By pożegnać razem ze mną moją ukochaną ciocię, Dorcas Graywood. Jest to dla mnie bardzo ciężki czas i dziękuję wam za obecność. Mam nadzieję, że Dorcas zapadnie w naszych sercach na zawsze. – Jej głos się łamał, a z oczu popłynęło kilka łez.

***

Pogrzeb. Złożenie do grobu ciała bliskiej osoby jest czymś trudnym i niewyobrażalnie ciężkim. Czymś, co zostaje w pamięci na długie lata. Śmierć przypomina o nieuchronności, o tym, jak krótkie może być ludzkie życie i jak niewiele potrzeba, by je zakończyć.

Cassie miała świadomość, że już więcej nie zobaczy Dorcas. Nie porozmawia z nią. I nie zapyta o radę. Od teraz może tylko ją wspominać, patrząc na zdjęcia i chodząc po jej domu. Przeczuwała, że kilka najbliższych tygodni będzie walką ze wspomnieniami, gdzie każdy kąt będzie przypominał różne momenty z życia, ze wspólnego mieszkania. Cieszyła się, że jednak w tym dużym, pustym domu nie została zupełnie sama. Wprawdzie nie przepadała za burą kotką, ale w tej chwili cieszyła się z jej towarzystwa.

Nalawszy sobie do kieliszka odrobinę czerwonego wina, usiadła w głębokim, szarym fotelu, który często był zajmowany przez ciotkę. Pogrążona się w myślach, nawet nie zauważyła, kiedy Harriett ułożyła się wygodnie na jej kolanach. Z czułością spojrzała na leżącego na jej kolanach futrzaka. I nagle poczuła silne ukłucie gdzieś w głębi serca. To był ten moment, w którym już nie mogła, i nie chciała ukrywać swoich uczuć. Czuła się źle, miała żal do całego wszechświata, że po raz kolejny została jej odebrana ukochana osoba. Pomyślała, że to jakaś kara, ale nie wiedziała za co. Z jej oczu popłynął strumień łez, którego już nie kontrolowała. Była to chwila, w której po prostu musiała się wypłakać. Ten jeden raz nie chciała nad sobą panować. Zawsze była kobietą twardą i odporną na stres. Jak każdy miewała zły humor, ale nigdy nie była tak emocjonalna. W każdej sytuacji potrafiła zachować zimną krew i opanować się. Złapała kilka nierównych oddechów i wtarła zaczerwienione policzki. Uspokoiwszy się, zaczesała do tyłu, opadające na twarz włosy i pogłaskała kotkę po grzbiecie.

– Dobrze, że chociaż ty mi, kocie, zostałaś – powiedziała, a zwierzę jedynie pomruczało, zwijając się w kłębek.

Popijając alkohol, układała sobie w głowie plan na przyszłość. Zastanawiała się, czy powinna jeszcze raz spróbować skontaktować się z Alexą. Rozglądała się po salonie i mimowolnie wzrok skierowała na bałagan rozciągający się pod jednym z regałów. Odstawiła kieliszkiem i zrzuciła z kolan zaspanego kota. Zamierzała to teraz posprzątać. Rozświetliła całe pomieszczenie i wzięła się za segregację zalegających przedmiotów. Z niedowierzaniem oglądała stare, podniszczone książki, okurzone i pożółkłe listy i pocztówki. Zbędne przedmioty, popękane i potłuczone figurki odkładała do niewielkiego worka na śmieci, książki układała w jeden stosik a korespondencje w drugi. Porządki przerwał dźwięk telefonu. Było już sporo po dwudziestej pierwszej i nie do końca wiedziała, kto o tej godzinie próbuje się do niej dodzwonić. Miała pewność, że nie był to nikt z pracy, ponieważ miała jeszcze kilka wolnych dni. Liczyła na to, że być może Alexa zobaczyła nieodebrane połączenie i teraz chce się z nią skontaktować.

– Halo, cześć, Cassie. – Usłyszała w słuchawce głos swojej przyjaciółki.

– Ade – powiedziała zawiedziona. – Hej! Miło cię słyszeć. Co słychać?

– Całkiem w porządku. Skończyłam chwilę temu pracę, bo musiałam jeszcze ogarnąć trochę rzeczy. A ty jak się czujesz? Może potrzebujesz towarzystwa?

– Jeśli masz ochotę to zapraszam. Nie chcę być teraz sama. I pomożesz mi w sprzątaniu – zagadnęła z radością w głosie.

– Jasne, nie ma sprawy. – Usłyszała w słuchawce szczery śmiech i szczęknięcie drzwi w biurze Adalind. – Będę u ciebie tak za dwadzieścia minut, dobrze?

Minęło pół godziny i na jednym z podjazdów przy Cold Spring zaparkował niewielkich rozmiarów czerwony Ford, z którego wysiadła średniego wzrostu brunetka. Adalind uśmiechnęła się ciepło i energicznie pomachała czekającej na tarasie koleżance.

Cassie zaprosiła Ade do ciepłej kuchni. Kobieta rozsiadłą się wygodnie na wysokim krześle przy kuchennej wyspie, na którą Cassie postawiła świeżo zaparzoną zieloną herbatę i zupę dyniową. W trakcie posiłku rozmawiały o wydarzeniach z ostatnich dni. Adalind, by rozbawić Cassie, opowiedziała o sytuacji, która miała miejsce tego dnia w pracy. Dziewczyna energicznie potrząsnęła głową, a kręcone kosmyki w nieładzie opadły na lekko piegowate i wydatne policzki. Śmiała się, a jej śmiech nie był wymuszony.

– Okej. To co teraz robimy? Miałam chyba w czymś pomóc? – zagadnęła, odkładając brudne naczynia do zlewu. – Zupa była przepyszna, musisz dać mi ten przepis! – Idąc do salonu, Ade z ciekawością rozglądała się po ścianach niewielkiego holu, w którym wisiał szereg pięknych fotografii i kilka niewielkich rozmiarów obrazów.

– Dzięki, Ade. – Popatrzyła na nią z nieukrywaną wdzięcznością. – Byłoby świetnie, gdybyś pomogła mi z tymi pudłami, które chciała poukładać Dorcas. Te dwa – wskazała palcem na niewielkie zielone pojemniki – udało się jej zdjąć.

– Nie ma sprawy. Może podzielimy te pudełka. I ja sprawdzę jedno, a ty drugie – zaproponowała, podając koleżance nieco mniejsze.

Tak jak ustaliły: Adalind segregowała jedno pudełko, a Cassie drugie. W obu były stare listy, rachunki i pocztówki. Ade zainteresowała się starymi, czarno–białymi fotografiami i z  uwagą je przeglądała. Trafiła na kilka rodzinnych zdjęć, na których była młodziutka, siedemnastoletnia Cassie wraz z rodzicami i starszą dziewczyną, na oko miała może dwadzieścia lat.

– Kto to? – Adalind zauważyła zmieszanie i smutek na twarzy koleżanki. Nie była pewna, czy dobrze zrobiła, pytając ją o to.

– To jest Alexa. Moja – zawahała się na chwilę i spojrzała głęboko w niebieskie oczy przyjaciółki. –Alexa to moja siostra.

– Co? — krzyknęła, zakrywając ręką usta. – Przepraszam… Nie mówiłaś mi, że masz siostrę. Czy ona…? – nie zdążyła spytać, ponieważ Cassie jej przerwała.

– Ona żyje. My po prostu nie mamy ze sobą kontaktu. Zerwał się dawno temu. – Cassandra spojrzała ze smutkiem na fotografię, na której wszyscy byli szczęśliwi i nie przypuszczali jak bardzo może odmienić się ich życie. – Nie chcę o tym rozmawiać. Nie rób mi dziś psychoterapii, dobrze?

– Jasne, jasne. Nawet nie chciałam. Po prostu… Nie ważne. Przepraszam cię. – Adalind ponownie zaczęła przeglądać szpargały.

W trakcie sprzątania rozmawiały o znalezionych przedmiotach. Wiele z nich było żywymi wspomnieniami z życia ciotki Dorcas, Cassie i jej rodziców. Uwagę Cassandry przykuł list podpisany imieniem jej matki. Koperta była poplamiona i pogięta, jakby ktoś wywalił ją do śmieci. Zastanawiała się, co może być w środku. Co mogło być tak niewygodnego, że być może, matka chciała ją wyrzucić? Nurtowało ją to pytanie. Czemu Dorcas go miała? Co tam robił? Postanowiła dowiedzieć się, co znajduje się w środku. Ostrożnie rozchyliła kopertę i wyjęła z niej niewielkie, pomięte kolorowe zdjęcie.

– Adalind… – zaczęła zszokowana, patrząc z niedowierzaniem na kartkę w swojej dłoni. – Ade, to jest moje zdjęcie!